Volgens mij gebeurd de normale test op een soort slede waar het zitje dan op wordt bevestigd (met isofix of met gordels) en die slede wordt op een voorgeschreven manier geremd. De crashtest dummie zal zo gegevens opleveren die voor de zitjes onderling vergelijkbaar zijn, maar nooit direct aan een normale gebruikssituatie gelinkt kunnen worden. Het probleem met normaal gebruik is dat je nog een aantal extra variabelen hebt: bevestiging van het zitje, hoe strak zitten de gordels, hoe groot en hoe zwaar is het kind (en hoe is het gewicht verdeeld, bijvoorbeeld hoe groot/zwaar is het hoofd), wanneer activeren eventuelen gordelspanners en hoe strak trekken die de boel aan, welke positie in de auto, hoe zwaar is de aanrijding/impact, en van welke kant, is het een enkelvoudige crash, of wordt het voertuig/wrak ook nog aangereden door een derde auto. Ik denk dat ik zo wel een beetje duidelijk heb gemaakt, dat het gewoon onmogelijk is om een crashtest te linken aan dagelijkse ongelukken. Bij gewone crashtests voor auto's, is de ontwikkeling van de tests ook steeds verder gegaan door de analyse van verongelukte auto's, die info kun je deels gebruiken voor een test van een kinderzitje, maar het is nooit volledig. Behalve dat moet je ook onderscheid maken tussen een aanrijding van voren, van achteren en van de zijkant.
Ik wilde alleen duidelijk maken, dat gegevens/schaalverdelingen die soms heel vaag lijken, misschien wel harder (minder subjectief) zijn dan je denkt, en dat gegevens die heel rigide lijken te zijn, soms toch iets minder hard zijn dan je misschien denkt (de randvoorwaarden hebben vaak veel invloed, maar worden vaak niet vermeld). Dat is ook vaak het beeld dat de buitenwereld heeft van de Beta-wetenschap: dat is gewoon simpel rechttoe rechtaan, je rekent het even uit en klaar. Iemand met meer kennis, weet dat daar vaak heel veel zaken/randvoorwaarden bij komen kijken, en dat je dat soms ook kan gebruiken om tot een beter resultaat te komen.
