@dirkie996 , ik zeg iedere keer "en nu ga ik er lang mee rijden" en nog nooit is het mij gelukt. Geen karakter zeker?
Ik begin meestal na een tijd zo op autoscout te kijken, zonder koopintentie. Kijk dan uiteraard naar de iets leukere modellen en op een bepaald moment is dat van "owww, die (voor mij) onbetaalbare auto's worden nu wel heel betaalbaar" (koop ook niet nieuw meer, steeds zeer jonge okkazies) En dan é .... dan beginnen die eerste kriebeltjes te komen
wordt de zoektocht intensief opgedreven. Kan dan wel iedere avond gemakkelijk een uur of 2,3 zoeken naar bepaalde koopjes en als er dan een paar passeren .. dan is het hek van de dam. Gaan we zien wat we voor de huidige kunnen krijgen en wanneer het financieel plaatje klopt dan start het moeilijkste: mijn partner
Eerst gedurende een paar weken af en toe iets laten vallen, eens een wagen tonen, de kinderen wat gek maken "zie eens, wat een coole wagen" tot op een moment dat DE vraag gesteld wordt "hoeveel staat er op de rekening". Dan weet mijn partner hoe laat het is en dan is het 1 tot 2 weken "oorlog"
Uiteindelijk beseft mijn partner ondertussen wel dat wagens mijn "leven" is, dat ik ons financieel ook nooit in de miserie zou zetten voor een wagen en dus na de oorlog volgen er dan de vredesgesprekken (vele beloftes dan langs mijn kant) met als climax (voor mij): de aankoop
Heb dit thuis niet anders geweten. Mijn vader is ook zo. Van het moment dat de nieuwe op de oprit stond, was hij al aan het zien naar een volgende. En mijn moeder liep dan ook steeds een paar weken vies rond maar uiteindelijk stemde ze ook steeds toe.
T zal genetisch bepaald zijn zeker
