Fabia
† In Memoriam
Door: Willem van den Elskamp
2011-08-11
Lada loopt op zijn laatste benen. Niet dat de Russen ineens een afkeer van autorijden hebben. Integendeel, ze willen graag in échte auto’s rijden; auto’s van westerse (of oosterse) makelij, auto’s met status. Dus geen ’Leuke Arbeiders Droom Auto’, kortweg Lada, meer voor hen.
Autojournalisten die al een tijdje meedraaien herinneren zich nog met plezier, maar ook met afgrijzen de persreis van voorjaar 1989 naar de Lada-fabriek in Togliattigrad. Dat waren nog eens tijden. Die persreis duurde een volle week. Kom daar nu nog ’ns om.
We vlogen met Aeroflot in een bejaarde Iljoesjin van Amsterdam naar Moskou. Althans dat was de bedoeling. Landen in Moskou bleek nogal tricky, omdat er rondom de hoofdstad van (toen nog) de Sovjet-Unie een ’horizontal blizzard’ (zo’n ouderwetse sneeuwstorm) woedde. Uiteraard probeerde de piloot een paar keer zijn ’kist’ aan de grond te zetten. Dat ging met veel remmen, optrekken, gas bijgeven en gefladder gepaard. Menig collega trok wit weg...
Prachtvondst...
We weken uit naar Leningrad (nu Sint Petersburg) en stonden daar drie uur aan de grond.
Er was geen eten of drinken meer aan boord. Zodat een collega die ergens onder een stoel een paar schijfjes komkommer had gevonden, daarmee rond ging alsof het een godenspijs was...
De persreis vond plaats op uitnodiging van de directie van de toenmalige Lada-importeur Gremi Auto Import uit Groningen. Geheel volgens de idealen van het communisme had de tweehoofdige directie van Gremi zichzelf getrakteerd op zetels in de business-class. Wij, eenvoudige broodschrijvers, waren veroordeeld tot plaatsen in de ‘cattle-class’. Dit leidde tot gemor. Per direct werd het directieduo van Gremi omgedoopt tot ‘de Gremlins’. Wat een prachtvondst was. (Voor de niet-kenners: Gremlins was destijds een populaire film, type horror-comedy). In de naam Gremlins vond je ook nog ’ns Gremi terug en het rijmde op Kremlin, de zetel van de regering van de Sovjet-Unie. Ja, humor op niveau.
Schoolmeisjes...
’s Avonds laat kwamen we uiteindelijk in het 2.000 kamers tellende Kosmos-hotel in de Kosmonautenwijk van Moskou aan. In de hal wemelde het van de meisjes. In mijn onschuld dacht ik nog dat het een klas schoolmeisjes uit de provincie was, die op schoolreisje waren naar de hoofdstad. Mis, zo bleek al snel. Die jongedames hadden van mijn hobby hun beroep gemaakt, als u begrijpt wat ik bedoel...
In het restaurant konden we nog wat droge broodjes verschalken. Verder zorgde de Heineken-bar in de lobby voor de nodige calorieën...
Wisseltruc...
Op de eerste dagen bezochten we het Lada-hoofdkantoor in Moskou en mochten op audiëntie bij communistische hotemetoten, die de loftrompet staken over hun maatschappijvisie. En er was nog tijd voor wat toeristisch plezier, zoals een bezoek aan het Rode Plein.
In het beroemde warenhuis Upim (de Bijenkorf van Moskou, maar dan zonder enige luxe), ging een collega in op het verzoek van iemand om wat dollars te ruilen voor roebels. Hij werd afgescheept met een dik pak verlopen Joegoslavische dinars met alleen oud-papier waarde.
Paard...
Toen brak de langverwachte reis naar het Lada-bolwerk Togliattigrad aan de Wolga aan. Fiat-baas Agnelli had in de jaren ’60 de fabriek van de succesvolle Fiat 124 (ooit Europese ‘Auto van het Jaar’) overgedaan aan de minister van industrie van de Sovjet-Unie.
Voor de arbeiders van de Lada-fabriek werd een stad gebouwd, die genoemd werd naar de stichter van de Italiaanse communistische partij Palmiro Togliatti (1893-1964). Stroom kwam van een nabijgelegen energiecentrale, die gebruik maakte van het overvloedige Wolga-water.
Zoals toen gebruikelijk, werd onze groep in de gaten gehouden door onopvallende (maar daardoor zojuist enorm opvallende...) mannen in lange leren jassen. Tijdens de vlucht van Moskou naar Togliattigrad was de Iljoesjin overbooked. Maar de ’spion’ moest ook mee. Die stond de hele vlucht in een soort garderobekast. Waarop ons gezelschap de André van Duin kraker ‘Er staat een paard in de gang’ ter plekke omzette in ‘Er staat een vent in de kast’.
Robots...
Hoogtepunt van de persreis was het bezoek aan de Lada-fabriek. In moderne autofabrieken in West-Europa of Japan werd toen veel van het eentonige werk al uitgevoerd door robots. Bij Lada waren robots uit den boze. De fabriek was ook een soort werkverschaffing voor mannen en vrouwen, die wel allemaal een keurige gele veiligheidshelm droegen. Dus luidde de grap: “Wat werken er hier veel robots met een gele helm”.
Littekenweefsel...
Over het hotel in Togliattigrad raakten we onderling niet uitgepraat. Er waren gordijnen: alleen waren die op mysterieuze wijze in de loop der tijden zo gekrompen, dat ze hooguit een kwart van het raam bedekten.
In elke kamer stond een ijskast. Die was meer dan leeg. Alleen was-ie wel aangesloten op het stroomnet. Ieder uur sloeg-ie minstens tien keer aan. Waarbij de hele kamer en vooral ook het metalen geraamte dat voor je bed moest doorgaan, stevig begon te schudden. Slapen ho maar.
In het vertrek dat voor de badkamer moest doorgaan, waren in de loop der jaren wat reparaties uitgevoerd. Zodat de tegelwand een veelkleurig mozaïek was geworden, waar Salvador Dali nog heel veel inspiratie van had kunnen opdoen.
Vanzelf moest er ook gegeten worden. In één restaurant viel de maaltijd niet echt mee. Iemand merkte op: “Het ziet er uit als X, het ruikt naar X en het smaakt naar X” (waarbij X staat voor een lelijk woord voor menselijke uitwerpselen).
Na een andere maaltijd merkten een collega snedig op: “Hé jongens, nu weet ik eindelijk hoe littekenweefsel smaakt.” Kortom, een onvergetelijke persreis...
Bron: Autokopen.nl
2011-08-11
Lada loopt op zijn laatste benen. Niet dat de Russen ineens een afkeer van autorijden hebben. Integendeel, ze willen graag in échte auto’s rijden; auto’s van westerse (of oosterse) makelij, auto’s met status. Dus geen ’Leuke Arbeiders Droom Auto’, kortweg Lada, meer voor hen.
Autojournalisten die al een tijdje meedraaien herinneren zich nog met plezier, maar ook met afgrijzen de persreis van voorjaar 1989 naar de Lada-fabriek in Togliattigrad. Dat waren nog eens tijden. Die persreis duurde een volle week. Kom daar nu nog ’ns om.
We vlogen met Aeroflot in een bejaarde Iljoesjin van Amsterdam naar Moskou. Althans dat was de bedoeling. Landen in Moskou bleek nogal tricky, omdat er rondom de hoofdstad van (toen nog) de Sovjet-Unie een ’horizontal blizzard’ (zo’n ouderwetse sneeuwstorm) woedde. Uiteraard probeerde de piloot een paar keer zijn ’kist’ aan de grond te zetten. Dat ging met veel remmen, optrekken, gas bijgeven en gefladder gepaard. Menig collega trok wit weg...
Prachtvondst...
We weken uit naar Leningrad (nu Sint Petersburg) en stonden daar drie uur aan de grond.
Er was geen eten of drinken meer aan boord. Zodat een collega die ergens onder een stoel een paar schijfjes komkommer had gevonden, daarmee rond ging alsof het een godenspijs was...
De persreis vond plaats op uitnodiging van de directie van de toenmalige Lada-importeur Gremi Auto Import uit Groningen. Geheel volgens de idealen van het communisme had de tweehoofdige directie van Gremi zichzelf getrakteerd op zetels in de business-class. Wij, eenvoudige broodschrijvers, waren veroordeeld tot plaatsen in de ‘cattle-class’. Dit leidde tot gemor. Per direct werd het directieduo van Gremi omgedoopt tot ‘de Gremlins’. Wat een prachtvondst was. (Voor de niet-kenners: Gremlins was destijds een populaire film, type horror-comedy). In de naam Gremlins vond je ook nog ’ns Gremi terug en het rijmde op Kremlin, de zetel van de regering van de Sovjet-Unie. Ja, humor op niveau.
Schoolmeisjes...
’s Avonds laat kwamen we uiteindelijk in het 2.000 kamers tellende Kosmos-hotel in de Kosmonautenwijk van Moskou aan. In de hal wemelde het van de meisjes. In mijn onschuld dacht ik nog dat het een klas schoolmeisjes uit de provincie was, die op schoolreisje waren naar de hoofdstad. Mis, zo bleek al snel. Die jongedames hadden van mijn hobby hun beroep gemaakt, als u begrijpt wat ik bedoel...
In het restaurant konden we nog wat droge broodjes verschalken. Verder zorgde de Heineken-bar in de lobby voor de nodige calorieën...
Wisseltruc...
Op de eerste dagen bezochten we het Lada-hoofdkantoor in Moskou en mochten op audiëntie bij communistische hotemetoten, die de loftrompet staken over hun maatschappijvisie. En er was nog tijd voor wat toeristisch plezier, zoals een bezoek aan het Rode Plein.
In het beroemde warenhuis Upim (de Bijenkorf van Moskou, maar dan zonder enige luxe), ging een collega in op het verzoek van iemand om wat dollars te ruilen voor roebels. Hij werd afgescheept met een dik pak verlopen Joegoslavische dinars met alleen oud-papier waarde.
Paard...
Toen brak de langverwachte reis naar het Lada-bolwerk Togliattigrad aan de Wolga aan. Fiat-baas Agnelli had in de jaren ’60 de fabriek van de succesvolle Fiat 124 (ooit Europese ‘Auto van het Jaar’) overgedaan aan de minister van industrie van de Sovjet-Unie.
Voor de arbeiders van de Lada-fabriek werd een stad gebouwd, die genoemd werd naar de stichter van de Italiaanse communistische partij Palmiro Togliatti (1893-1964). Stroom kwam van een nabijgelegen energiecentrale, die gebruik maakte van het overvloedige Wolga-water.
Zoals toen gebruikelijk, werd onze groep in de gaten gehouden door onopvallende (maar daardoor zojuist enorm opvallende...) mannen in lange leren jassen. Tijdens de vlucht van Moskou naar Togliattigrad was de Iljoesjin overbooked. Maar de ’spion’ moest ook mee. Die stond de hele vlucht in een soort garderobekast. Waarop ons gezelschap de André van Duin kraker ‘Er staat een paard in de gang’ ter plekke omzette in ‘Er staat een vent in de kast’.
Robots...
Hoogtepunt van de persreis was het bezoek aan de Lada-fabriek. In moderne autofabrieken in West-Europa of Japan werd toen veel van het eentonige werk al uitgevoerd door robots. Bij Lada waren robots uit den boze. De fabriek was ook een soort werkverschaffing voor mannen en vrouwen, die wel allemaal een keurige gele veiligheidshelm droegen. Dus luidde de grap: “Wat werken er hier veel robots met een gele helm”.
Littekenweefsel...
Over het hotel in Togliattigrad raakten we onderling niet uitgepraat. Er waren gordijnen: alleen waren die op mysterieuze wijze in de loop der tijden zo gekrompen, dat ze hooguit een kwart van het raam bedekten.
In elke kamer stond een ijskast. Die was meer dan leeg. Alleen was-ie wel aangesloten op het stroomnet. Ieder uur sloeg-ie minstens tien keer aan. Waarbij de hele kamer en vooral ook het metalen geraamte dat voor je bed moest doorgaan, stevig begon te schudden. Slapen ho maar.
In het vertrek dat voor de badkamer moest doorgaan, waren in de loop der jaren wat reparaties uitgevoerd. Zodat de tegelwand een veelkleurig mozaïek was geworden, waar Salvador Dali nog heel veel inspiratie van had kunnen opdoen.
Vanzelf moest er ook gegeten worden. In één restaurant viel de maaltijd niet echt mee. Iemand merkte op: “Het ziet er uit als X, het ruikt naar X en het smaakt naar X” (waarbij X staat voor een lelijk woord voor menselijke uitwerpselen).
Na een andere maaltijd merkten een collega snedig op: “Hé jongens, nu weet ik eindelijk hoe littekenweefsel smaakt.” Kortom, een onvergetelijke persreis...
Bron: Autokopen.nl
